"W dwa miesiące dookoła życia"

 Kolejne opowiadanie, które piszę. Na razie wrzucam pierwszą część, nie wiem kiedy będzie kolejna, bo mam tyle planów co do wydarzeń tutaj, że sam się w nich gubię i muszę je jakoś uporządkować.

Enjoy!

       Zamknąłem drzwi za sobą i włączyłem światło. Rozejrzałem się po mieszkaniu, w którym nie było absolutnie nic nowego, ale i tak przyglądałem się mu za każdym razem z taką samą uwagą. Do tej pory nie potrafię stwierdzić, czego tam szukałem. Liczyłem na cud? Albo jakąś inną boską ingerencję? Nie mam zielonego pojęcia, do tej pory czasami się nad tym zastanawiam, i szczerze mówiąc, nic mądrego nie przychodzi mi do głowy.

Rzuciłem torbę na kanapę i zdjąłem kurtkę, mocząc wszystko wokół topniejącymi płatkami śniegu. Nie było śnieżycy, ale sypał gęsty śnieg, który skutecznie oblepiał wszystko, co nawinęło się na jego tor lotu. Oblepił więc i mnie, przez ten krótki odcinek z parkingu do domu.

W okolicy moich kolan rozległo się szczeknięcie. Spojrzałem w dół i mój wzrok napotkał wzrok mojego berneńczyka, Hadesa. Imię było zupełnym przeciwieństwem jego charakteru. Najweselszy pies jakiego w życiu widziałem, zero agresji do kogokolwiek, za to wielkie oddanie i miłość. Kucnąłem i dostałem mokrym jęzorem po twarzy. Podrapałem Hadesa za uchem, zamachał ogonem i ułożył się w swoim kącie na ulubionym kocu. Pomachał ogonem jeszcze raz i położył łeb między przednimi łapami. Zaraz zaśnie. Zawsze tak było.

Wstałem i poczułem jak coś strzeliło mi w kręgosłupie.

„Nigdy więcej koni....”

Podrapałem się po plecach i wszedłem do kuchni. Zrobiłem sobie wielki kubek kawy, wyciągnąłem z szafki popielniczkę i z takim zestawem usiadłem na niskim stoliku w dużym pokoju, na którym stał laptop. Otworzyłem komputer i czekając, aż się włączy, zanurzyłem usta w kawie. Oczywiście poparzyłem się i kolejne dwie, trzy minuty spędziłem z otwartą paszczą, czekając aż wargi przestaną mnie piec. Zapaliłem papierosa i oddałem się rozrywce, jaką było czytanie wiadomości w Internecie.

Czytałem akurat jakiś kretyński artykuł o wpływie samochodów z napędem na cztery koła na klimat Ziemi i to, jak niedługo spaliny uduszą nas jak kaczki w brytfannach, kiedy usłyszałem dźwięk wsuwania klucza w zamek w drzwiach. Normalnie pewnie bym nie zauważył, ale Hades podniósł łeb i szczeknął tak potężnie, że aż się przestraszyłem. Kochane psisko, z nim nie zginę.

Spojrzałem w stronę korytarza, zastanawiając się kogo znowu niesie i komu ja dałem ostatnio klucze. Usłyszałem rozpinanie zamka i stawianie czegoś na podłogę.

- Cholera jasna!

Dobiegło mnie z korytarza. Poznałem ten głos, należał do mojej siostry, Katie. Przypomniało mi się że ona miała klucze, pilnowała i wyprowadzała Hadesa kiedy wyjeżdżałem. Nie wiem co bym zrobił, gdyby jej nie było. Berneńczyk padłby z tęsknoty.

- Przekleństwo zapewne było spowodowane tym, że Katie, jak to miała w zwyczaju, zawsze coś zrzucała albo się przewracała lub waliła w coś głową. Tym razem było tak samo. Weszła do salonu, trzymając się za czoło i mamrocząc coś pod nosem.

- W co przyrżnęłaś?

- W ten twój idiotyczny wieszak! Kto to widział, żeby takie żelastwo wystawało na pół metra ze ściany...

Podeszła do mnie, pocałowała mnie w policzek i poszła do kuchni. Hades, machając ogonem, podreptał za nią. Wróciłem do lektury artykułu.

Grzebała w lodówce, kiedy usłyszałem dość niepokojący dźwięk. Taki dźwięk mógł oznaczać tylko jedno. Podniosłem głowę akurat w momencie, kiedy wyjąwszy mleko, zamykała chłodziarkę. Łza spływała jej po policzku. Oho.

- Co jest grane?

- Katie spojrzała na mnie przestraszonymi oczami. Jasne było że coś się dzieje, teraz pytanie, co takiego i dlaczego ona ryczy. Znaczy, nie ryczała. Na razie tylko kapało jej z oczu, ale znałem swoją siostrę i wiedziałem że to tylko mały deszczyk przed burzą. Kat potrząsnęła głową przecząco wlewając sobie mleko do kawy. Ręce jej się trzęsły. Kilka kropel mleka wylądowało na blacie. Podrapałem się po policzku, wyciągając papierosa z paczki.

- Mała, mów co się dzieje i się uspokój, bo zaraz to całe mleko będzie na podłodze... Chodź tu, siadaj, ja ci tą kawę przyniosę.

Wsadziłem papierosa do ust i mijając ją, poczułem zapach męskich perfum, jakiś dziwnie znajomy. Zastanawiające. Złapałem kubek z kawą i postawiłem przed Katie, która siedziała już na kanapie i dziwny wzrokiem wpatrywała się w Hadesa, który rozwalił się na środku dywanu i spał w najlepsze.

- Boję się.

Aż mnie przystopowało. Czego ona się może bać? Usiadłem na podłodze, kładąc rękę na brzuchu Hadesa. Pies podniósł łeb na moment, po czym układając się wygodniej zaczął chrapać. Psy mogą mieć krzywe przegrody? Spojrzałem na siostrę tak świdrującym wzrokiem, że chyba bardziej się nie dało. Jeśli ona nie powie mi tego, co chcę usłyszeć, to nie powie nikomu. A wtedy przechlapane.

- Czego ty się boisz? Co się stało?

Odpowiedziało mi milczenie. Przeciągało się z każdą minutą, coraz bardziej i bardziej. Nie wiem ile czasu spędziłem, wpatrując się w nią ze znakami zapytania w oczach. Kawa zaczynała działać i poczułem, że muszę iść do łazienki bo w innym wypadku będę miał mokre spodnie. Podniosłem się, powiedziałem że zaraz wrócę i poszedłem do łazienki.

- Harry ma raka.

Zatrzymałem się z ręką wyciągniętą w stronę klamki. Odwróciłem się na pięcie i wlepiłem w siostrę pytające spojrzenie.

- Co ma?

- Raka. – powiedziała, patrząc pusto w przestrzeń. Pociągnęła nosem.

Nagle odechciało mi się tego, co mi się chciało. Wróciłem do pokoju i usiadłem na podłodze, łapiąc dziewczynę za ręce. Spojrzałem jej w oczy. Nie żartowała na pewno, zbyt wiele bólu było w jej oczach. Mnie nie oszuka.

- Ale jak to? Mów po kolei. I spokojnie.

Katie znowu pociągnęła nosem i napiła się kawy. To, co za chwilę miałem usłyszeć, nigdy nie przyszłoby mi do głowy.

- Nie będziesz zły?

- Nie, nie będę.

- Na pewno?

Ochoczo potwierdziłem.

- Nie złość się... ale ja już dawno o tym wiem. Nie chciałam ci nic mówić, bo nie chciałam żebyś zawalił sobie życie, wiem jakbyś zareagował na to wszystko. Od razu byś rzucił całe swoje życie w kąt i chciał nam pomagać. Znam cie i wiem co potrafisz. Dlatego ci nie mówiłam.

Zdenerwowałem się.

- Jak to? Wiesz? Ile? Co!? - spytałem, niezbyt inteligentnie.

- Pół roku...

Szlag mnie trafił. Postanowiłem okazać swoje święte oburzenie. Złapałem papierosa i zapaliłem. Katie skarciła mnie wzrokiem. Nigdy nie lubiła tego, że palę.

- I nie raczyłaś mi absolutnie nic powiedzieć? I skoro tyle czasu wiesz, to czemu teraz płaczesz?

- Bo byliśmy u lekarza. Pogorszyło się.

- I...?

- Dwa miesiące.

- Co dwa miesiące?!

I wtedy zrozumiałem, o czym ona mówi. Boże kochany.

Nie wiedziałem co powiedzieć. Nigdy, przez całe dwadzieścia dwa lata życia, nie wiedziałem co się mówi w takich momentach. Co, że będzie dobrze? Nie będzie i wszyscy dobrze o tym wiemy. Ale wszyscy zawsze to powtarzają. Chryste, co to za idiotyczny sposób pocieszania.

W tym momencie powinienem coś wyjaśnić. Moja siostra od roku była związana z Harrym, jednym z wokalistów One Direction, jakoś tak jej się udało. W sumie ja też na tym zyskałem. Mianowicie pięciu niesamowitych przyjaciół. Nie wiem, czy jednak nie pasuje tutaj lepiej określenie „braci”. Katie była zakochana w Harrym po uszy, i z tego co widziałem, ze wzajemnością. Ponieważ nasi rodzice kilkanaście lat temu zginęli w wypadku samochodowym, ja mieszkałem z Hadesem, a Katie mieszkała u Harrego, dzięki ogromnej sympatii jaką darzyła ją matka chłopaka. Nie będę tutaj opowiadał całej historii ich związku, bo to nie ma sensu.

- I... i... - jąkałem się, chcąc coś powiedzieć, ale nie wiedziałem co.

Katie pociągnęła nosem po raz kolejny, ścisnęła moje dłonie i wybuchnęła płaczem. To było do przewidzenia. Nic innego mi nie zostało, jak tylko przeczekać ulewę. Może nie było to do końca grzeczne i w dobrym guście, ale wstałem i poszedłem do kuchni, rzucając w siostrę chusteczkami higienicznymi. Wróciłem do robienia kolejnej kawy, kiedy Hades, wyraźnie oburzony samotnością, oparł się przednimi łapami o blat szafki i z zawziętością próbował wsadzić pysk do mojego kubka, w który zdążyłem nasypać kawy.

- Bierz tą mordę, gdzie mi z nosem...! - skarciłem psa.

Usiadł na podłodze i przypatrywał mi się z zainteresowaniem. Rzuciłem mu chrupka, leżącego na półce.

- Masz, żryj i daj mi spokój.

Pies zamachał radośnie ogonem, złapał przysmak w zęby i wrócił na swoje miejsce. Ja z kolei zalałem sobie kawę i wciąż słysząc szloch Katie, oparłem się o lodówkę i zastanawiałem się, co mogę zrobić żebym im pomóc. Nic nie wymyśliłem. Bo co można zrobić w takiej sytuacji? Absolutnie nic.

- Mogę tu spać? - odezwała się Katie zachrypniętym głosem.

- Tu? A czemu?

- Proszę...

Oczywiście zgodziłem się, przecież nie wyrzucę swojej siostry z domu. Zwłaszcza że Hades za nią wprost przepadał. Katie poszła się wykąpać i zniknęła w moim pokoju. Ja w tym czasie opracowywałem plan. I opracowałem. Ubrałem się, założyłem Hadesowi obrożę i wyszedłem z nim na dwór. Ale zamiast do parku, zapakowaliśmy się do samochodu i powoli odjechałem z parkingu. Hades sapał mi nad uchem, kiedy jechałem wiejską drogą.

- Cześć, co się stało?

Stałem w drzwiach domu Harrego. Miałem szczęście, że akurat byli w Anglii i nie mieli dzisiaj ani koncertu, ani podpisywania płyt, ani wywiadu, ani sesji... Wymieniać można by w nieskończoność, wciąż i wciąż. Nie miałem zamiaru rozmawiać z nim w progu. Nie czekałem więc, aż łaskawie pozwoli mi wejść do środka. Wszedłem bez pytania, nawet nie patrząc mu w oczy. Po pierwsze, nie chciałem bo byłem zły. Po drugie, nie wiem czy wytrzymałbym to spojrzenie. Cmoknąłem na Hadesa, który wbiegając do mieszkania potrącił Harrego, który zachwiał się i złapał się drzwi. Cóż. Hades na pewno nie był małym pieskiem.

W salonie rzuciła mi się w oczy sukienka Katie, przerzucona przez oparcie fotela. Ta mała syfiara miała w zwyczaju zostawiać ubrania wszędzie, gdzie się dało. Hades podreptał do kuchni i zaczął obwąchiwać szafkę.

- Morda, chodź tu... - rzuciłem do psa.

- No przecież jestem! - zaprotestował Harry, pojawiając się w pokoju. Parsknąłem śmiechem.

- Nie ty, do psa mówię! Egocentryk cholerny...

Harry stał, oparty o ścianę. Rzeczywiście, teraz kiedy przyglądałem mu się z bliska, wyglądał raczej mizernie. Gdzie ja miałem oczy, nie zauważając nic wcześniej? Byłem zły sam na siebie. No ludzie drodzy. Rozumiem, że można nie zauważyć ślimaka na trawniku albo nowej fryzury u kobiety. Ale to, że ktoś umiera na naszych oczach jest rzeczą, którą zdecydowanie powinno się zauważać. Ale nie, ja, jak ta ślepa komenda, nic nie widziałem i żyłem sobie beztrosko. Pomijając fakt, że moja siostra musiała przeżywać katusze.

- Coś się stało? - spytał chłopak, poprawiając kręconą grzywkę. Włosy miał matowe i inne niż zawsze. Rzadsze, bledsze. Że też wcześniej nie zauważyłem...

Przyjrzałem mu się uważnie, wciąż próbując unikać jego wzroku. Raz kozie śmierć.

- Masz mi coś do powiedzenia? Coś, o czym powinienem wiedzieć?

- I tu nastąpiło coś, czego – szczerze mówiąc – oczekiwałem i spodziewałem się tego. Harry zmarkotniał a na jego twarzy widać było zmieszanie i lekki niepokój.

- Nie, dlaczego?

- Na pewno?

- Tak... - powiedział niepewnie.

Podniosło mi się ciśnienie. Ten bezczelny loczek będzie mi tu kłamał w żywe oczy.

- Dobra, bez owijania w bawełnę. Ja już wiem, Katie mi powiedziała. Tylko dlaczego musiałem to z niej siłą wyciągać, dlaczego ty sam nic mi nie powiedziałeś?

Harry w końcu chyba zrozumiał, że nie ma wyboru. Że stawiam go pod ścianą, spod której już nie ma ucieczki. Czułem się trochę nie w porządku, atakując go w ten sposób, ale nie miałem wyjścia.

Usiadł w wielkim, białym fotelu i wpatrzył się w ścianę przed sobą. Zadowolony z siebie Hades podszedł do niego i bezczelnie wpakował mu się na kolana. Zamachał ogonem, kiedy próbował polizać chłopaka po twarzy. Harry podrapał go za uchem, patrząc wciąż w jeden punkt. Nie dziwiłem mu się, że nie bardzo wie co powiedzieć, też bym nie wiedział.

- Nie chciałem żebyś się denerwował... - wydusił po dłuższej chwili milczenia.

- I jak myślisz, udało ci się?

- Nie wiem...

- No to wiedz, że ci się nie udało. Co ty sobie wyobrażałeś, co ja teraz mam zrobić? Co mam powiedzieć? Dlaczego kłamałeś?

Poczułem że znowu go oskarżam i zastanowiłem się jak dalej przeprowadzić rozmowę, która zdecydowanie do najłatwiejszych nie należała.

- Wiesz... To nie jest takie proste. Ale skoro już wiesz, nie możemy tego tak zostawić? Skoro wszystko wiesz, to wiesz i to że niewiele czasu mi zostało. Nie chcę się już z nikim kłócić, a na pewno nie z tobą. Wiesz już co i jak, zostawmy to i żyjmy dalej. Przynajmniej ty żyj... - zakończył nieco łamiącym się głosem. Zdenerwowałem się do granic możliwości.

- Nie, cholera, nie będzie tak jak mówisz. Chcę wiedzieć, dlaczego.

- Nie.

Ta krótka i sensowna odpowiedź zbiła mnie z tropu i obróciła moje niecne zamiary opieprzenia Harrego w ruinę. Jak się nad tym głębiej zastanowić, chłopak miał trochę racji. Nawet więcej niż trochę. Na jego miejscu pewnie zachowałbym się tak samo.

- I co teraz? Chcesz nas tak po prostu zostawić, tak? Katie, chłopaków?

- Widać muszę.

Zrobiło mi się nagle bardzo przykro. Chyba dotarło do mnie co się dzieje, że teraz jest ten moment, w którym muszę zacząć powoli godzić się z tym co czeka nas wszystkich za tak krótki czas. Jak można w ogóle pogodzić się z taką sytuacją? Moim zdaniem się nie da. Przecież to straszne. Poczułem gdzieś w głębi serca nieprzyjemny ból i zamyśliłem się.

- Chcesz coś do picia? - spytał, ni stąd, ni zowąd Harry.

- Eee... no mogę chcieć, cokolwiek.

Obserwowałem jak chłopak odpycha wielką, śliniącą się mordę Hadesa i klepiąc go po grzbiecie wstaje z fotela. Szedł normalnie, jakby nigdy nic, bezczelnie drapiąc się po tyłku. Stał przed szafką z której wyciągnął dwa wielkie kubki w renifery. Wsypywał do nich jakąś herbatę, kiedy nagle zachwiał się i poleciał na lodówkę. Oparł się o nią plecami, a ręką trzymał się za blat szafki. Zrobiło mi się gorąco z wrażenia, zerwałem się i pobiegłem do kuchni, potykając się o Hadesa, który znowu wszystko opacznie zrozumiał i najwyraźniej miał nadzieję na jakąś dziką zabawę. Czasami ten pies sprawiał wrażenie idioty.Złapałem Harrego za rękę i przytrzymałem w pionie.

- Chryste, co ci się stało?

Poprawił włosy i spojrzał na mnie. Wtedy, zupełnie na to nieprzygotowany, pierwszy raz dzisiaj spojrzałem mu w oczy i to co tam zobaczyłem, mówiło mi już wszystko. Często miałem problemy z rozszyfrowaniem ludzkich spojrzeń, ale tutaj nie miałem wątpliwości. Potężne zmęczenie, ból i niepokój. To wszystko malowało się w szmaragdowej zieleni oczu, które tak dobrze znałem. Pomyślałem że niedługo przestanę je widywać i ścisnęło mnie za gardło. Myślenie o śmierci nic nie da, trzeba skupić się na tym co jest teraz.

- Nie, nic, spokojnie, często mi się to zdarza ostatnio.

Trochę się uspokoiłem, ale do momentu aż chłopak wyszedł z kuchni, nie spuszczałem z niego wzroku. Aż strach pomyśleć gdyby przewracając się, przywalił w coś głową. Koniec świata. Zmroziło mnie na tą myśl. Wcisnął mi w ręce kubek z herbatą. Ponad parującą krawędzią naczynia przyglądałem mu się ze smutkiem.

- Harry, co teraz będzie? Jak my sobie bez ciebie poradzimy?

- Nie wiem. Naprawdę nie wiem, i przepraszam...

- Jezu drogi, za co?!

- Że was zostawiam. Nie chcę.

Szlag mnie trafił. Zrobiło mi się tak przykro, jak jeszcze nigdy. Poczułem że trzęsą mi się ręce, więc zapobiegawczo odstawiłem kubek na stół. Harry, który siedział obok, zrobił to samo, w sumie nie wiem dlaczego. Poczułem jakąś dziwną siłę w sobie. Złapałem go z ramię i przyciągnąłem do siebie, przytulając go najczulej jak potrafiłem. To może się wydawać dziwne, dwóch obejmujących się facetów. Ale co miałem zrobić w takiej sytuacji? To było jedyne co przyszło mi do głowy. Na brązowe włosy chłopaka kapnęło kilka moich łez. Loki dobrze amortyzowały, więc chyba nawet nic nie poczuł. Hades podszedł do nas i wlazł mi na kolana, opierając łeb na kolanach Harrego. Dziwny obrazek. Ale w tamtej chwili to było coś, co uświadomiło mi jak wiele można stracić w jednej chwili.

Katie siedziała na parapecie, kiedy najciszej jak potrafiłem, próbowałem wejść do mieszkania. Nawet pies starał się zachowywać się cicho, co mnie osobiście zdziwiło. Spojrzałem na nią zaskoczony.

- Gdzie byłeś?

- U Harrego, a co? - odparłem, zdejmując kurtkę i odpinając psu obrożę.

- Po co?

Ton głosu Katie jasno wskazywał na to że nie była zadowolona z mojej wizyty u jej chłopaka.

- Porozmawiać. To już nie wolno?

- Wolno. Ale po cholerę tam pojechałeś?

No przecież powiedziałem, na litość boską, o co jej chodzi?

- No mówię! Porozmawiać! Chciałem się z nim zobaczyć. Pogadać. Napić się tej jego malinowej herbaty. Bo moją całą wypiłaś, chciałbym zauważyć... - rzuciłem zza psa, bo akurat wycierałem mu łapy.

- I co, porozmawialiście?

No Chryste panie, czy ona jest tępa czy jaka?

- Nie, wcale – powiedziałem, wynurzając się zza psa – Uprawialiśmy namiętny i mokry seks w twojej pościeli.

- Aha.

Zwariowałem. Nic nie wkurza mnie tak jak odpowiedź „aha”. Nic, naprawdę nic. To jest największy idiotyzm świata. No ale mniejsza o to.

Postanowiłem nie kontynuować tej idiotycznej konwersacji, minąłem Kat i poszedłem do siebie. Po czym natychmiast stamtąd wyszedłem, bo przecież to ona tam miała spać, o czym powiadomił mnie jej stanik na środku łóżka. Wróciłem do pokoju, rozsiadłem się wygodnie i włączyłem telewizor. Hades wyczuł, że czeka go miękka poduszka i bezceremonialnie wpakował mi się na kolana, pozbawiając mnie tchu, Wyciągnął się i grzejąc mnie w brzuch, zaczął chrapać. Ten pies jest niemożliwy...