Do niebieskich oczu pod baldachimem złotych włosów. Do mojego serca, do mojego świata, do mojego życia. Do Ciebie.
Tyle chciałem Ci powiedzieć. Tyle
słów, których już nigdy nie będę miał okazji wypowiedzieć.
Tyle spojrzeń. Tyle oddechów. Tyle kroków, które przecież razem
mieliśmy przejść. Tyle czasu, który mieliśmy spędzić trzymając
się za rękę. Tyle czasu, który mogliśmy marnotrawić, siedząc i
gapiąc się w ścianę. Tak wiele wspólnych chwil, których już
nigdy nie będzie. To wszystko skończyło się zdecydowanie zbyt
wcześnie, sprawy nie potoczyły się tak jak powinny. Kto tu
zawinił? Dlaczego nic nie zrobiłem? Dlaczego ja nic nie wiedziałem?
To ja powinienem być tam, na Twoim miejscu. To nade mną powinni
płakać ludzie. Ty...
Ty nie. Ja.
Patrząc teraz Twoje puste łóżko
chcę też opuścić swoje. Czując Twój zapach w powietrzu chcę
umrzeć. Odejść, tak spokojnie i dogonić Cie w chmurach. Pewnie
leżysz teraz na tej najpiękniejszej, najwygodniejszej i przyglądasz
się im z uśmiechem. A ja? Ja leżę na podłodze i piszę to, czego
nie zdążyłem powiedzieć Ci osobiście. Leżę w kłębach
papierosowego dymu, tu obok postawiłem sobie szklankę i butelkę
whisky. Upiję się, będzie mi łatwiej, może zasnę.
Wiesz, nie śpię już od kilku nocy.
Nie umiem już spać, wiedząc że do końca życia będę spał sam.
Nie będziesz już moją poduszką. Nie poczuję Twojego oddechu na
karku. Nie usłyszę tego, jak szepczesz mi że jesteś głodny i że
mam zapieprzać do kuchni po kanapki. I nigdy już nie wyjdę z
łóżka, mamrocząc pod nosem jak bardzo Cie nienawidzę.
Widzę Cie wszędzie gdzie idę. Plącze
się po tym świecie ze złudnym wrażeniem, że wciąż tu jesteś.
Tylko gdzieś daleko, w podróży z której wrócisz za jakiś czas i
znowu przytulisz się do mnie i że znowu poczuję zapach Twoich
perfum, tych które tak bardzo gryzły mnie w nos. Że znowu złapiesz
mnie zębami za ucho i znowu będę krzyczał, żebyś spadał. Że
wrócisz i wszystko będzie tak jak kiedyś.
Wiesz, często wracam do tej ostatniej
nocy. Nie potrafię sobie wybaczyć tego co wtedy się wydarzyło. To
moja wina. Tylko i wyłącznie. Niczego złego nie zrobiłeś. To ja
i moja chora głowa spowodowały to, że nie ma Ciebie teraz obok.
Pamiętasz, zawsze tak było, prawda? Zawsze to ja robiłem problem z
niczego. A Ty? Ty byłeś moim Aniołem. Pilnowałeś mnie. Byłeś
obok wtedy, kiedy potykałem się, a kiedy leciałem na łeb, łapałeś
mnie. Wycierałeś mi oczy, kiedy płakałem. Przytulałeś, kiedy
źle się czułem. Wrzeszczałeś, kiedy w lodówce nie było nic do
jedzenia. Zmuszałeś mnie do pójścia na zakupy. A co mam teraz?
Ważące tonę wyrzuty sumienia i pustkę. Pustkę, która otacza
mnie jak poranna wiosenna mgła. Tak gęsta, że nic przez nią nie
widać. Przedzierają się przez nią tylko promienie słońca. Moimi
promieniami zawsze byłeś Ty. To Ty oświetlałeś mi drogę. Moje
życie, które doprowadziłeś do porządku. To Ty podniosłeś mnie
z dna i pomogłeś stanąć prosto i nauczyłeś mnie iść przed
siebie z podniesioną głową. To Ciebie słuchałem kiedy nie
wiedziałem co zrobić i to do Ciebie pierwszego szedłem, kiedy
miałem problem. Do Ciebie dzwoniłem, kiedy nie mogłem zasnąć.
Zawsze mnie wysłuchiwałeś. Nigdy nie zapomnę tego jak
przyjechałeś w środku nocy i siedziałeś ze mną do rana, bo
bałem się zasnąć po tym idiotycznym filmie.
A co teraz? Co ja teraz mam ze sobą
zrobić? Gdzie znajdę odpowiedzi na wszystkie moje pytania? Nie
zobaczę już nigdy Twoich błękitnych oczu, w których czytałem
jak w encyklopedii. Jesteś najmądrzejszym człowiekiem jakiego
znałem. Ale teraz jesteś tam, pomagasz innym. Zostawiłeś mnie
tutaj samego. Wierzę, że jest Ci tam lepiej. Ale ja tutaj już nie
mam po co żyć. Byłeś wszystkim, tym wszystkim co trzymało mnie
przy życiu i sprawiało, że chciałem rano wstawać z łóżka. W
którą stronę mam iść? Kto podniesie mnie, kiedy znowu się
potknę? Będę leżał, czekając aż podejdziesz i tym swoim
ciepłym głosem powiesz, że wszystko się ułoży.
Nigdy nie przypuszczałem że stanie
się to co się stało. Nigdy nie chciałem o tym myśleć, bałem
się. A teraz to wszystko stało się rzeczywistością. To, czego
tak bardzo się obawiałem. Samotność jest straszna, i to prawda co
ludzie mówią. Samotność zabija. Zabija bardziej niż wojny,
zabija straszniej. Zabija powoli. Czuję jak uchodzi ze mnie życie.
Mam przyjaciół, owszem. Są tutaj, przy mnie. Ale to nie jest to
samo. Oni nie są moim domem, oni nie są moim światem. Zawsze to Ty
nim byłeś. A teraz mój świat jest gdzieś, w miejscu w którym go
nie znajdę dopóki sam nie zginę. A uwierz, że chciałbym żeby
stało się to jak najszybciej. Nie umiem siedzieć w tym domu sam,
duszę się samotnością. Dławię się nią. Czuję jak mnie
przytłacza, jak oplata mnie cienkimi nitkami bólu i przeświadczenia
o winie. Im dłużej o tym myślę, tym te nitki mocniej się
zaciskają. Zaczynam krwawić, ale krwawię bez końca. Nie potrafię
przestać, krew nie chce się skończyć. To chyba ta resztka woli
życia, która we mnie została. Staram się jej pozbyć, wiesz?
Ja wiem, że jesteś na mnie zły za to
co teraz robię. Wiem, że nie chciałbyś żebym tak myślał. Ale
ja nie potrafię inaczej. Nie chcę już dłużej trwać w tym
strachu i paranoi w którą powoli popadam.
Słyszę Twój głos w pustym domu. Mam
wrażenie że siedzisz teraz obok i kręcisz potępiająco głową.
Wiem że jesteś niezadowolony.
Śmieszne, ostatnio oglądałem
zdjęcia. I za każdym razem, odkładając jedno, brałem je z
powrotem i chowałem pod poduszkę. Chcę Ciebie, chcę mieć Cie
przy sobie, tak jak kiedyś. Ale doskonale wiem, że póki jestem
tutaj, już nie będzie Ciebie.
Chcę, żebyś tu był i dalej mnie
pilnował, tak jak robiłeś to przez cały czas. Ja sam już nie
umiem iść przez życie, byłeś moimi oczami. To przez pryzmat
Ciebie patrzyłem na świat. Za każdym razem zastanawiałem się, co
Ty byś powiedział. Byłeś moim drogowskazem, moją latarnią
morską na wybrzeżu, do której drogę zagradzało mi wzburzone
morze ludzkich emocji i zachowań.
Nigdy nie poczuję Twoich włosów pod
palcami. Nigdy już nie złapię Cie za rękę. Nie poczuję Twojego
oddechu i Twojego ciepła. To mnie najbardziej boli. Że już nigdy
nie będzie Ciebie. Jesteś w moim sercu i nie zapomnę Cie dopóki,
dopóty żyję.
Ale codziennie, kiedy stoję na tym
zielonym zboczu i wpatruję się w Twoje nazwisko na zimnym kamieniu,
zastanawiam się czy strzelić sobie w łeb. Wybacz mi proszę to co
zrobiłem. Nie chciałem, naprawdę nie chciałem. To nie powinno się
tak skończyć.
Za każdym razem kiedy tam stoję,
czuję zimny wiatr. Zimny wiatr, który powoduje, że łzawią mi
oczy. Sam z siebie nie płaczę, nie mam już w sobie łez. Wszystko
wylałem przez ten ostatni tydzień. Nie mam siły płakać. I nie
chcę, bo wiem że już nie ma nikogo, kto zwinie rękaw i wytrze mi
oczy. Nie ma nikogo, kto z uśmiechem zacznie mnie pocieszać. Albo
bić, kiedy to już przestanie pomagać.
Tyle chciałem Ci powiedzieć. I teraz
nie umiem. Nie potrafię powiedzieć tego co dzieje się w mojej
głowie, w moim sercu. Tęsknie za Tobą. I bardzo Cie kocham.
Niedługo się zobaczymy, obiecuję Ci. A teraz przepraszam, ale
muszę coś zrobić...
Na zawsze,
Twój.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz