My story.

Jezu drogi. Wciąż nie mogę pojąć, czemu lub komu zawdzięczam jakąś dziwaczną "popularność" w świecie polskich Directioners. Jest to szalenie miłe, ale naprawdę nie mam pojęcia cóż takiego zrobiłem albo robię, co zasługuje na taką uwagę i wywiera taki odzew z Waszej strony. Mimo to, dziękuję.

Miałem setki wiadomości, dlaczego lubię One Direction.
Odpowiem na nie hurtowo, opowiem Wam o sobie. Bo chyba tego oczekujecie, tak mi się wydaje.
Często piszecie, że jestem jedynym chłopakiem który słucha 1D i się do tego przyznaje. To co przeczytacie dalej, powinno wyjaśnić Wam tą sytuację.

Moja przygoda z One Direction zaczęła się w sumie nie tak dawno temu. Może w grudniu? Styczniu? Jakoś tak. Wydaje mi się że bardziej w styczniu. Wszystko tak naprawdę zawdzięczam mojej kochanej Kasi, bez której teraz nie wyobrażam sobie życia. Ale po kolei.
Jestem zwykłym człowiekiem, któremu trochę pochrzaniło się w życiu. Zaczęło się od chybionej miłości i tak naprawdę zbędnym angażowaniu się w sprawy, na które i tak nie miałem wpływu a starałem się coś zrobić. Cóż, już tak mam że staram się pomóc wszystkim, tak jak mogę. Próbowałem, nie wyszło. Nie ważne co i jak, to już rozdział zamknięty. Skończyło się to alkoholizmem, z którego powoli wychodzę. Terapią u psychologa, którą na szczęście już skończyłem. Uzależnieniem od Internetu, z którym walczę do tej pory. Z długami, z którymi do dzisiaj nie mogę sobie poradzić. Toksycznymi znajomościami, dzięki którym moja ręka czasami przypominała kaszankę. Kilkoma próbami samobójczymi.
To wszystko brzmi jak wyznanie wariata. Ale po co ja mam kogokolwiek okłamywać i ukrywać samego siebie. Nie tylko przed innymi, ale też przed samym sobą. Obiecałem sobie że nigdy nie ubiorę już maski kłamcy. I staram się tego trzymać. Gdzie w tym wszystkim One Direction?
Cóż, przyszło do mnie razem z Kasią. Ona pojawiła się znikąd, ale wywróciła mój świat do góry nogami. Jest najlepszym co mnie w życiu spotkało, jest moją przyjaciółką dla której oddam życie jak będzie trzeba. Nie, nie jest moją dziewczyną. To w zasadzie dzięki niej poznałem chłopaków z 1D. Owszem, już wcześniej słyszałem jakieś ich piosenki, coś o uszy mi się obiło, ale jakoś niezbyt mnie to interesowało. Kasia "spamowała" mi linkami do nich, piosenkami itd. Kwestią czasu pozostało tylko to, żebym i ja oszalał na ich punkcie. Na początku - standardowo: piosenki, teledyski, zdjęcia. Wszystko fajnie. Ale coś intrygowało mnie w każdym z nich. Postanowiłem poszukać głębiej.
Szukałem. I byłem naprawdę pod wrażeniem tego, jakimi ludźmi są Liam, Harry, Niall, Zayn czy Lou. Od każdego z nich "wziąłem" coś dla siebie. Każdy z nich dał mi część swojej historii, którą przypisałem też sobie. Liam... Hmmm... Od niego się zaczęło, może dlatego że mam zboczenie co do koszul w kratę i brązowych oczu. Pierwszym "solowym" występem Liama w mojej karierze directionera były oczywiście przesłuchania do X-Factor'a. Pamiętam, że mało nie padłem trupem, jak z tej chudziny z prostowanymi włosami wydarł się tak potężny i niesamowity wokal. Poczytałem, poszperałem. Biedny, nie ma jednej nerki. Ale wiele osób żyje z jedną. Ale tym, co mnie uwiodło, była jego wola walki. Odpadł z programu dwa lata wcześniej, mimo że dzieliły go metry od upragnionego celu, od zwycięstwa. Nie poddał się. Wziął się do pracy, szlifował wokal, za przeproszeniem, zapieprzał jak dziki osioł. I gdzie jest teraz? Ma światową trasę koncertową. Powinien być przykładem dla tych wszystkich, którzy poddają się po pierwszej próbie. "Nigdy nie rezygnuj z marzeń" - to pojawia się za każdym razem jak go słyszę. Nawet jeśli mówi, że na dachu odmarzają mu orzeszki.
Potem, i to znowu dzięki Kasi, pojawił się Harry i te jego cholerne loczki, które mnie fascynują i zastanawiam się jak sobie takie zrobić bez użycia lokówki. Jeśli mam być szczery - na początku nie pałałem do niego jakąś potężną sympatią, raczej mnie irytował. Ale po obejrzeniu "Year in the making" całkowicie zmieniłem podejście do tego człowieka. Potężna dawka emocji, jaka waliła we mnie jak armata, zwłaszcza w momencie w którym mówił o nieudanym występie. "To były jedne z tych momentów, kiedy nie potrafisz pogodzić się ze samym sobą. Patrzysz na złe komentarze, żeby uświadomić sobie że tak naprawdę jesteś do dupy. Ale jeśli jedna osoba mówi, że cie nienawidzi, zaczynasz się zastanawiać, dlaczego mnie nie lubi." - te słowa Harry'ego mam wyryte w pamięci i zapisane na zwykłej kartce papieru, którą noszę cały czas w portfelu. Wydaje mi się, że niepotrzebny tu jest komentarz...
Ta dwójka najbardziej na mnie wpłynęła i najwięcej inspiracji płynie właśnie od nich. Do tego co robię, do fotografii, do pracy w gazecie, do rysunków i pisania. Ale nie zapominam ani o Lou, ani o Niallu ani o Zaynie. To są wspaniali ludzie, a Horan dodatkowo jest blondynem, farbowanym, ale jest, i zazdroszczę mu tych kudłów jak sam skurw... No, bardzo mu zazdroszczę.
Lou... Z niego czerpię energię codziennie. Po to żeby się uśmiechać, po to żeby do wszystkiego podchodzić z dystansem i nikogo nie udawać. Wszystko traktować bez stresu, z uśmiechem na ustach. I żeby jeść marchew. Serio, zacząłem rąbać marchewki jak maszyna.
Niall... Ten mały chudzielec pokazał mi jak warto spełniać marzenia i nie patrzeć na uprzedzenia. Jak można otworzyć się na ludzi tylko przez rozmowę z nimi. Jak być szczerym i jak walczyć ze stereotypami. I jak łamać prawa grawitacji.
Od Zayna nauczyłem się że nie ważne, kim jesteś ani skąd pochodzisz i z jakim akcentem mówisz. Nie ważne jakiego wyznania jesteś i jakie masz korzenie. Ale jeśli robisz to w czym jesteś dobry i wkładasz w to serce, możesz zrobić wszystko i świat stoi przed tobą otworem.
Każdy z nich wniósł coś do mojego życia. Jak jest dzisiaj? Każdy dzień zaczynam dwoma piosenkami.
Po pierwsze:

Po drugie:

Te dwie piosenki dają mi tyle energii, że nawet sobie nie wyobrażacie.

Co chcę powiedzieć innym fanom? Ze smutkiem stwierdzam, że duża część uważa się za directioners tylko przez to, że każdy z chłopaków podoba im się fizycznie, patrzą na wygląd, w ogóle nie zdając sobie sprawy z tego, jakimi wspaniałymi ludźmi są. Wiem, że nikt się do tego nie przyzna, wszyscy będą twierdzić że kochają ich za wszystko. "Za wszystko" nie jest żadnym uzasadnieniem. Ale przyznajcie się sami przed sobą. Kochacie ich tylko dlatego, że są słodcy i dobrze się ubierają? Czy za to co robią dla innych, za to że spełniają swoje marzenia i dają nam mnóstwo powodów do radości każdego dnia? Jest setka innych powodów, dla których cenię sobie zarówno chłopaków jak ich muzykę.
Tak jak już kiedyś wspomniałem. Bycie Directionerem nie jest modą. Nie jest przejściowym trendem. Jest stylem życia, którego stałym elementem jest muzyka, twórczość i osobowość każdego z chłopaków.


Ohohoh... się rozpisałem. Przepraszam że Was zanudziłem na śmierć.

A co do "hejtów" - wsadźcie sobie waszą krytykę głęboko w pośladki i zastanówcie się nad tym co mówicie. I nad tym, czy macie jakiekolwiek podstawy, by osądzać kogoś, nie mając o nim zielonego pojęcia.
Amen.